Κατ' αρχήν να πω ότι αυτή τη στιγμή πίνω ένα καπνιστό τσάι το οποίο πήρα κατά λάθος. Ψιλοβρωμάει αλλά έχει πολύ ωραία γεύση και είναι πολύ χαλαρωτικό.
Ακόμα δεν έχω προλάβει να πάω στο Βρετανικό Μουσείο αλλά θα το πράξω σύντομα.
Στην κυρία Tussauds πήγα και μου άρεσε πάρα πολύ. Στην αρχή βέβαια ξενέρωσα γιατί τα ομοιόματα που έχει στο πρώτο μέρος της έκθεσης τα είχα δει πολλάκις σε φωτογραφίες δεξιά κι αριστερά και δε με εντυπωσίασαν όσο περίμενα. Όμως στο 2ο και 3ο κομμάτι της έκθεσης εντυπωσιάστηκα πολύ. Βλέπετε σε αυτά τα 2 κομμάτια της έκθεσης δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Κατά συνέπεια ποτέ δεν είχα ακούσει ή δει κάτι σχετικό με αυτά. Το ένα λέγεται Horror Room. Εκεί μέσα λοιπόν εκτός από τα κέρινα ομοιόματα γνωστών serial killer της ιστορίας, έχει ένα δωμάτιο που μοιάζει με μπουντρούμι. Ακούγονται περίεργοι και τρομακτικοί ήχοι τριγύρω. Αλλά το πιο ωραίο είναι ότι μέσα στα σκοτάδια και ανάμεσα στα κέρινα ομοιόματα παραμονεύουν ζωντανοί ηθοποιοί έτοιμοι να σου προσφέρουν απλόχερα την τρομάρα της ζωής σου.
Αλλά στο 3ο και καλύτερο κομμάτι ανεβαίνεις σε ένα τρενάκι, ωσάν το λούνα παρκ και κάνεις μια βόλτα ανάμεσα σε ένα σύνολο αναπαραστάσεων που διηγούνται την ιστορία του Λονδίνου.
Πριν προχωρήσω στις φωτογραφίες να πω 2-3 πράγματα που μου έχουν κάνει εντύπωση.
1) Οι άνθρωποι γενικά είναι φιλικοί. Ειδικά οι δημόσιοι υπάλληλοι ανεξαρτήτως πόστου. Πχ. σήμερα είχα δώσει ραντεβού σε μια καφετέρια αλλά δεν ήξερα που ακριβώς είναι. Οπότε όπως βγαίνω από το μετρό είμαι σα χαμένος. Τότε σταματάει ένας οδοκαθαριστής να με ρωτήσει αν ψάχνω κάτι και βέβαια με περισσή ευγένεια μου έδωσε οδηγίες. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις (όπως πάντα άλλωστε).
2) Οι άνθρωποι γενικά είναι βρωμιάρηδες. Και εξηγούμαι. Δε βρωμάνε οι ίδιοι, αλλά χωρίς δυσταγμό πετάνε σκουπίδια στο δρόμο (δε λέω είναι σπάνιο φαινόμενο ο κάδος βλ. #3) αλλά το χειρότερο μου είναι το γεγονός ότι όλοι ανεξάρτητως φίλου και ηλικίας δε διστάζουν να φτύσουν στο δρόμο, στο πεζοδρόμια ή όπου αλλού τους έρθει !?!?!
3) Οι κάδοι είναι αρκετά δυσεύρετοι. Δεν ξέρω γιατί. Εν μέρει ίσως αυτό να δικαιολογεί το παραπάνω.
4) Το μετρό τους δεν έχει σε όλους τους σταθμούς κυλιόμενες σκάλες ή ασανσέρ. Ακόμα και εκεί που έχει, πολύ συχνά είναι εκτός λειτουργίας. να σημειώσω εδώ ότι στη στάση μου πρέπει να ανέβω 102 σκαλιά σε περίπτωση βλάβης.
5) Είναι ανάποδοι!!! Και δε λέω για τα αυτοκήνιτα. Αυτό το ξέραμε. Αλλά αυτοί δεν ακολουθούν ούτε τις ίδιες τους τις συμβάσεις! Στα πεζοδρόμια στους διαδρόμους και γενικά όπου κυκλοφορούν πεζοί, κυκλοφορούν όπως όλη η υπόλοιπη Ευρώπη!! Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω!
Και ας σας δείξω λίγο ακόμα από το Λονδίνο:
Η London Tower Bridge το βράδυ καθώς και η θέα από τη γέφυρα πάνω.Και για το τέλος του post 3 μουσικές εικόνες (η μία δώρο).
Μουσική Εικόνα 1:
Ακούγοντας το Sparks των Coldplay ταξίδευα από το Heathrow προς το κέντρο. Φανταστείτε τώρα το πράσινο των περιχώρων του Λονδίνου κάτω από ψιλόβροχο. Το φως να κάνει παιχνίδια με τα σύννεφα και τα κολονάκια του τρένου. Κάμερα δεν είχα πάνω εκείνη τη στιγμή δυστυχώς. Οπότε το ενσωματώνω με το Sixteen Military Wives από τους Decemberists
το οποίο συνόδεψε την παρακάτω εικόνα:
Μουσική Εικόνα 2:
Τρία τραγούδια με συνόδευαν κατά τη διάρκεια μιας διαδρομής και θεώρησαν ότι ταίραξαν με αυτό που έβλεπα γύρω μου και προσπάθησα να το αποδώσω με τις παρακάτω φωτογραφίες. Τα τραγούδια με τη σειρά που τα άκουσα είναι το Here We Are των Bloc Party, το Two For My Seconds από τους Operator Please και το Black Swan του Thom Yorke.
PS: Το ξέρω έβαλα παραπάνω φωτογραφίες αλλά είμαι large :p
Αναρτήσεις
