Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

London Baby!! pt. 2

Σας είχα πει ότι έχω κι άλλα να πω.

Κατ' αρχήν να πω ότι αυτή τη στιγμή πίνω ένα καπνιστό τσάι το οποίο πήρα κατά λάθος. Ψιλοβρωμάει αλλά έχει πολύ ωραία γεύση και είναι πολύ χαλαρωτικό.

Ακόμα δεν έχω προλάβει να πάω στο Βρετανικό Μουσείο αλλά θα το πράξω σύντομα.

Στην κυρία Tussauds πήγα και μου άρεσε πάρα πολύ. Στην αρχή βέβαια ξενέρωσα γιατί τα ομοιόματα που έχει στο πρώτο μέρος της έκθεσης τα είχα δει πολλάκις σε φωτογραφίες δεξιά κι αριστερά και δε με εντυπωσίασαν όσο περίμενα. Όμως στο 2ο και 3ο κομμάτι της έκθεσης εντυπωσιάστηκα πολύ. Βλέπετε σε αυτά τα 2 κομμάτια της έκθεσης δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Κατά συνέπεια ποτέ δεν είχα ακούσει ή δει κάτι σχετικό με αυτά. Το ένα λέγεται Horror Room. Εκεί μέσα λοιπόν εκτός από τα κέρινα ομοιόματα γνωστών serial killer της ιστορίας, έχει ένα δωμάτιο που μοιάζει με μπουντρούμι. Ακούγονται περίεργοι και τρομακτικοί ήχοι τριγύρω. Αλλά το πιο ωραίο είναι ότι μέσα στα σκοτάδια και ανάμεσα στα κέρινα ομοιόματα παραμονεύουν ζωντανοί ηθοποιοί έτοιμοι να σου προσφέρουν απλόχερα την τρομάρα της ζωής σου.
Αλλά στο 3ο και καλύτερο κομμάτι ανεβαίνεις σε ένα τρενάκι, ωσάν το λούνα παρκ και κάνεις μια βόλτα ανάμεσα σε ένα σύνολο αναπαραστάσεων που διηγούνται την ιστορία του Λονδίνου.

Πριν προχωρήσω στις φωτογραφίες να πω 2-3 πράγματα που μου έχουν κάνει εντύπωση.
1) Οι άνθρωποι γενικά είναι φιλικοί. Ειδικά οι δημόσιοι υπάλληλοι ανεξαρτήτως πόστου. Πχ. σήμερα είχα δώσει ραντεβού σε μια καφετέρια αλλά δεν ήξερα που ακριβώς είναι. Οπότε όπως βγαίνω από το μετρό είμαι σα χαμένος. Τότε σταματάει ένας οδοκαθαριστής να με ρωτήσει αν ψάχνω κάτι και βέβαια με περισσή ευγένεια μου έδωσε οδηγίες. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις (όπως πάντα άλλωστε).
2) Οι άνθρωποι γενικά είναι βρωμιάρηδες. Και εξηγούμαι. Δε βρωμάνε οι ίδιοι, αλλά χωρίς δυσταγμό πετάνε σκουπίδια στο δρόμο (δε λέω είναι σπάνιο φαινόμενο ο κάδος βλ. #3) αλλά το χειρότερο μου είναι το γεγονός ότι όλοι ανεξάρτητως φίλου και ηλικίας δε διστάζουν να φτύσουν στο δρόμο, στο πεζοδρόμια ή όπου αλλού τους έρθει !?!?!
3) Οι κάδοι είναι αρκετά δυσεύρετοι. Δεν ξέρω γιατί. Εν μέρει ίσως αυτό να δικαιολογεί το παραπάνω.
4) Το μετρό τους δεν έχει σε όλους τους σταθμούς κυλιόμενες σκάλες ή ασανσέρ. Ακόμα και εκεί που έχει, πολύ συχνά είναι εκτός λειτουργίας. να σημειώσω εδώ ότι στη στάση μου πρέπει να ανέβω 102 σκαλιά σε περίπτωση βλάβης.
5) Είναι ανάποδοι!!! Και δε λέω για τα αυτοκήνιτα. Αυτό το ξέραμε. Αλλά αυτοί δεν ακολουθούν ούτε τις ίδιες τους τις συμβάσεις! Στα πεζοδρόμια στους διαδρόμους και γενικά όπου κυκλοφορούν πεζοί, κυκλοφορούν όπως όλη η υπόλοιπη Ευρώπη!! Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω!

Και ας σας δείξω λίγο ακόμα από το Λονδίνο:





Η London Tower Bridge το βράδυ καθώς και η θέα από τη γέφυρα πάνω.

Και για το τέλος του post 3 μουσικές εικόνες (η μία δώρο).

Μουσική Εικόνα 1:
Ακούγοντας το Sparks των Coldplay ταξίδευα από το Heathrow προς το κέντρο. Φανταστείτε τώρα το πράσινο των περιχώρων του Λονδίνου κάτω από ψιλόβροχο. Το φως να κάνει παιχνίδια με τα σύννεφα και τα κολονάκια του τρένου. Κάμερα δεν είχα πάνω εκείνη τη στιγμή δυστυχώς. Οπότε το ενσωματώνω με το Sixteen Military Wives από τους Decemberists
το οποίο συνόδεψε την παρακάτω εικόνα:


Μουσική Εικόνα 2:
Τρία τραγούδια με συνόδευαν κατά τη διάρκεια μιας διαδρομής και θεώρησαν ότι ταίραξαν με αυτό που έβλεπα γύρω μου και προσπάθησα να το αποδώσω με τις παρακάτω φωτογραφίες. Τα τραγούδια με τη σειρά που τα άκουσα είναι το Here We Are των Bloc Party, το Two For My Seconds από τους Operator Please και το Black Swan του Thom Yorke.




PS: Το ξέρω έβαλα παραπάνω φωτογραφίες αλλά είμαι large :p

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

I'm just ignorant!

Σήμερα είχε πολύ ωραία μέρα στο Λονδίνο. Πήρα λοιπόν το φίλο και συγκάτοικο Ρούμπεν και πήγαμε βόλτα στη γειτονιά. Πρώτος σταθμός η αγορά του Borough (έτσι λέγεται η περιοχή όπου μένω). Είναι λοιπόν η μεγαλύτερη λαϊκή αγορά του Λονδίνου, έχει περίπτερα με κάθε λιχουδιά και φαγητό που μπορεί να βάλει ο νους σας. Τυριά από την Ολλανδία μέχρι και εξωτικές σοκολάτες με τσίλι από το Μεξικό και βέβαια μπόλικη φέτα, ελιές και ελαιόλαδο. Και όπως κάναμε βόλτα βρεθήκαμε μπροστά στην Tate Modern Art. Λέμε δεν πάμε μέσα να δούμε την έκθεση, πράγμα το οποίο πράξαμε.

Εντάξει το παραδέχομαι. Δεν είμαι άνθρωπος της τέχνης. Της κουλτούρας. Της υψηλής νόησης αν θέλετε. Αλλά με θεωρώ έξυπνο και ανοιχτόμυαλο. Η έκθεση είχε πολλά ωραία πράγματα. Πολλά εκθέματα που δεν μπορούσα να τα κατανοήσω αλλά είχαν μια άλφα αισθητική. Αυτό όμως που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ήταν ένα video art room όπου έπαιζαν κάποια videos του Paul McCarthy. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να σας πω ποιός είναι ο τύπος. Δε με ενδιαφέρει κιόλας. Αυτό που αντίκρυσα όμως με άφησε μαλάκα.

Και εξηγούμαι. Θέμα του "έργου" ήταν τα σεξουαλικά ταμπού και η βία. Μεταξύ άλλων ακατονόητων εικόνων έπαιζε στο repeat το εξής video. Πρωταγωνιστής ο "καλλιτέχνης". Ολόγυμνος. Φορούσε γάντια του μποξ και μια κάσκα. Έτρεχε επιτόπου και βάραγε με μπουνιές τον εαυτό του!

Έμεινα συγκλονισμένος. Τον στόχο του τον πέτυχε αν μη τι άλλο. Το video αυτό είναι πέρα για πέρα προκλητικό, αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω. Με την καμία όμως. Και επειδή έκανα τις παραπάνω παραδοχές για τον εαυτό μου με έφαγε η περιέργεια να ψάξω να βρω κι άλλα videos από τον ίδιο τύπο μπας και βγάλω καμιά άκρη.

Σας παραθέτω την παρακάρω μπούρδα:


Σας παρακαλώ θερμά αν κάποιος είναι στο πνευματικό και διανοητικό επίπεδο να κατανοήσει τα παραπάνω, να μου χαρίσει λίγα από τα φώτα του.

Και επειδή δεν μπορώ να σας αφήσω έτσι. Κάτι πολύ καλό και ανάλαφρο έτσι για αλλαγή. Vampire Weekend το συγκρότημα και το ομώνυμο album. Πρόκειται για τυπάκια από τη Νέα Υόρκη. Ο ήχος τους πολύ ξεχωριστός. Ένα περίεργο συνοθύλευμα ήχων που έχει ένα πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστο αποτέλεσμα. Απολαύστε τους!

Hope you like it!!

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

London Baby!!


Άργησα να εμφανιστώ αλλά τις πρώτες μέρες είχα πρόβλημα με τη σύνδεση στο internet και μετά είχα διάφορες δουλειές που έπρεπε να τακτοποιήσω καθώς και να βολτάρω στο Λονδίνο.

Να αρχίσω το post με το αναμενόμενο τραγούδι:

The Clash - London Calling (οι βλάκες έχουν απενεργοποιήσει το embed)

Έχω πάθει την πλάκα μου είναι η αλήθεια. Το πρώτο 24ωρο είχα φάει μια φρίκη για να πω την αμαρτία μου. Δεν μου άρεσε τίποτα. Ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι δρόμοι, ούτε το περιβάλλον ούτε τίποτε. Μόλις βέβαια μπήκα στην εστία ηρέμισα και πλέον είμαι κατενθουσιασμένος!! Η πόλη πανέμορφη. Δεν προλαβαίνεις να γυρνάς το κεφάλι σου. Σε κάθε γωνιά έχει και κάτι να δεις. Είτε κάποιο μουσείο, είτε κάποιο μεγαλοπρεπές κτίριο, είτε κάποια ωραία βιτρίνα, είτε κάποιος street artist, you name it!

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα. Το ταξίδι κύλησε πολύ ομαλά. Είχα μάλιστα και μια ευχάριστη έκπληξη. Με έβαλαν businness class. Δε με χάλασε! Φτάνοντας στο Heathrow λοιπόν περιμένοντας να πάρω τις βαλίτσες μου έπιασα την κουβέντα με έναν Άγγλο που επέστρεφε από διακοπές στην Ελλάδα. Ο οποίος μόλισ πήρα τις 2 από τις 3 βαλίτσες μου με αποχαιρέτησε. Μόλις του είπα ότι έχω κι άλλη βαλίτσα παρεξηγήθηκε ο μαλάκας!! Μου είπε συγκεκριμένα: "You know we're civilized here too. You can always buy clothes and stuff ffrom here!". Έπρεπε να του απαντήσω ως εξής:



Αθάνατος!!

Anyways, παρακάτω ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από τη βόλτα μου το απόγευμα της Κυριακής.

Το κτίριο της βουλής και το Big Ben. Το περίμενα πιο δυνατό αλλά τελικά δεν ακούγεται και τόσο πολύ.

Έκθεμα έξω από το μουσείο Dali.


Το δημαρχείο του Λονδίνου.

Street performers.



More street art.

Ελιά στο Λονδίνο!?!?!? Έχει βγάλει και ελιές! Έμεινα να κοιτάω με απορία αρκετή ώρα.

Ηλιοβασίλεμα με θέα τον Τάμεση κάτω από το Μάτι του Λονδίνου.

Αυτά προς το παρόν. Έχω να μοιραστώ πολλά πράγματα ακόμα, αλλά για αρχή καλά είναι νομίζω. Θα κλείσω με το album ενός βρετανικού συγκροτήματος, που έχω φιλοξενίσει και στο παρελθόν. Είναι το album "The Curse Of The Sugars". Το album αυτό βρίσκεται μόνιμα στο playlist του winamp από το καλοκαίρι που τους πρωτάκουσα και παραμονεύω με ανοιχτά μάτια και αυτιά για τυχόν συναυλίες τους στο Λονδίνο.

Hope you like it!!

PS: Να σας συστήσω τον καλύτερο μου φίλο μέχρι στιγμής, τον Μήτσο. Νονά είναι η φίλη Πένυ. Ο μήτσος που λέτε είναι ένα σκιουράκι που συχνάζει στον κήπο που βλέπω από το παράθυρο μου. έρχεται κάθε πρωί και πίνουμε καφέ παρέα!




Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Φεύγω, πετάω λέμε!!!

Φίλοι μου καλοί, καλοί μου φίλοι, αύριο κάνω μια καινούρια αρχή στη ζωή μου. Αύριο πετάω για Λονδίνο (London baby!!!) όπου και θα κάνω το master μου. Αυτό λοιπόν, είναι το τελευταίο post που κάνω επί ελληνικού εδάφους.

Θα μοιραστώ μαζί σας ένα πολύ ωραίο cdάκι. Play Summer λέγεται και έχει διασκευές γνωστών τραγουδιών. Διασκευές με μια διάθεση χιουμοριστική και ανάλαφρη και σίγουρα καλοκαιρινή. Λίγο αργά το θυμήθηκα αλλά τρέχω και δε φτάνω τις τελευταίες μέρες.

http://rapidshare.com/files/146552243/Various_Artists_-_Play_Summer.rar.html

Πάω να συνεχίσω το πακετάρισμα! Άντε και καλή μου αρχή!! Θα τα πούμε από το Λονδίνο!!

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Δικαιολογίες

Ε λοιπόν εγώ θα το πω και ας πρόκειται να ακούσω παράπονα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάθε φορά που οι γυναίκες πρόκειται να παρευρεθούν σε κάποια επίσιμη εκδήλωση (π.χ. γάμος), η πρώτη δουλειά που κάνουν είναι να φτιάξουν το μαλλί! Και μετά οι άντρες του σπιτιού αναγκαστικά κάνουν όλες τις δουλειές του σπιτιού, γιατί θα χαλάσει το μαλλί! Επίσης πρέπει να προσέχουν ποια παράθυρα ανοίγουν για να δροσιστούν, γιατί "θα κάνει ρεύμα και θα χαλάσει το μαλλί". Δηλαδή είναι προτιμότερο να λιώσουν όλοι από τη ζέστη για να μη φύγει μια τρίχα από τη θέση της.

Και δε θέλω να ακούσω "ναι, καλά μιλάτε εσείς που ένα βρακί βάζετε και είστε έτοιμοι.". Θέμα επιλογής είναι. Στην τελική αφού ξέρεις ότι έχεις να κάνεις πράγματα που ενδέχεται να τραυματίσουν ανεπανόρθωτα τη νεαποκτηθήσα κόμμη, γιατί είναι το πρώτο πράγμα που πας και κάνεις;

Και για να είμαι ξεκάθαρος, αυτό δεν το λέω από τεμπελιά. Απλά το βρίσκω εξαιρετικά ηλίθιο και σπαστικό το όλο σκηνικό!

Ουφ τα είπα και ξεθύμανα!

Και κανά δυο τραγουδάκια για ξεκάρφωμα:

The Gaslight Anthem - The '59 Sound


The Pink Spiders - Gimme Chemicals

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Somebody Somewhere

Δεν ξέρω γιατί ακριβώς αλλά μόλις άκουσα το τραγούδι αυτό σήμερα έφαγα ένα απίστευτο κόλλημα! Κάποιος που με ξέρει μπορεί να πει ότι με εκφράζει, ίσως ο στίχος "I'm a hopeless romantic with a dirty mind" να μιλάει για μένα. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι το τρογουδάκι αυτό μου έκανε "κλικ" από την πρώτη στιγμή, που λένε μερικοί μερικοί...

Cazals - Somebody Somewhere

And love, is a terrible thing
It can tear, a good soul apart
Beware, of what it can bring
Who knows, what it can start

I wanna live like the animals live
I've got, love to give and no-one to call my own
I want a girl to bring me to my knees
So I can swing through the trees like Robinson Crusoe
'Coz Fridays on my mind
A lost soul to find
I'm just a hopeless romantic, with a dirty mind

Somebody loves me, somebody somewhere
Somebody loves me, somebody somewhere
Somewhere out there, well there's someone who cares and I know that there so,
Somebody loves me, somebody somewhere

So wait
I'll give you time, I'll give you space
To find
That you are mine
You're mine

I wanna mooch like a city fox
When I'm out my box and hold my lovers hand
And as the showgirl kicks her legs, I fell out of bed
And somebody called my name
And is she here, is she finally here
You took you time my dear
Where have you been at all my life?
'Coz everyone time I get a spin of the wheel
I lose the final deal
In the biggest game of the night

Somebody loves me, somebody somewhere
Somebody loves me, somebody somewhere
Somewhere out there, well there's someone who cares and I know that there so,
Somebody loves me, somebody somewhere

Is she here, is she finally here?
Woa-oh!
Is she here, is she finally here?
Woa-oh!
Is she here, is she finally here, you took your time my dear,
Woa-oh!
Is she here, is she finally here, you took your time my dear, in the biggest game of the night
Somebody loves me, somebody somewhere
Somebody loves me, somebody somewhere
Somewhere out there, well there's someone who cares and I know that there so,
Somebody loves me, somebody somewhere

Έχει και ωραίο videoclip.