Λόγω ημέρας...

... θα μοιραστώ μαζί σας 2 τραγουδάκια. Σχόλια δεν θα κάνω. Ούτως ή άλλως άλλοι τα έχουν πει καλύτερα απ' ό,τι θα μπορούσα να τα πω εγώ...

Rainy Day

One more rainy day in London...νορμάλ καταστάσεις για τα δεδομένα του Λονδίνου.



Κι όπως χάζευα έξω από το παράθυρο συνηδειτοποίησα πόσο γρήγορα αλλάζει το τοπίο γύρω μου. Πριν 2 βδομάδες η θέα από το παράθυρο μου είχε ως εξής:


Ενώ σήμερα:


Προχθές κάνοντας την αγαπημένη μου βόλτα με έπιασε η βροχή στο δρόμο...

Ζητώ συγγνώμη για την ποιότητα των παραπάνω φωτογραφιών αλλά είναι τραβηγμένες με το κινητό..

Και επειδή ταιριάζουν με τις εικόνες αυτές, βρετανοί γαρ, για ακούστε...

Είμαστε παντού Έλληνες!!

Αυτό με τον βλάχο και τη βλαχιά το έχετε ακουστά ε;

Σήμερα στο Πανεπιστημίο μου είχε ομιλία ο Αλογοσκούφης. Ο ίδιος δεν πήγα αλλά ρώτησα κι έμαθα.
Η ομιλία δεν έλεγε και πολλά. Γενικότητες και τίποτα ουσιαστικό. Η βραδυά είχε και τα απρόοπτα της όμως.

Σύμφωνα με τη ΝΕΤ: http://news.ert.gr/el/oikonomia/eidiseis/15522-omilia-g.-alogoskoufi-sto-london-school-of-economics.htm

Θα πείτε σιγά το απρόοπτο. Και με το δίκιο σας. Αλλά έρχεται ο ΣΚΑΙ να ρίξει λίγο παραπάνω φως: http://www.skai.gr/master_story.php?id=100384

Όπως μου είπαν φίλοι που παρακολούθησαν από κοντά την ομιλία τα πράγματα έγιναν σχεδόν όπως τα λέει ο ΣΚΑΙ. Μου είπαν ακόμα ότι οι κινήσεις του Αλογοσκούφη ήταν αρκετά θεατρικές. Σχεδόν περίμενε να φάει ένα αυγό στο σακάκι για να αποχωρήσει από τη σκηνή. Άλλα σχόλια δεν θα κάνω καθώς δεν ήμουν ο ίδιος εκεί.

ΥΓ: Τουλάχιστον τα άξιζε μερικά αυγά...
ΥΓ 2: Μήπως πίσω από τις κουκούλες ήταν ο Τατούλης με τον Ρουσόπουλο και οι "φυλακισμένοι" ήταν οι εναπομείναντες 151;

EDIT: Βρήκα και αυτό το video.

Fishing Love

Είμαι νούμερο....

... και στην τελική γουστάρω κι σ' όποιον αρέσει! Αυτό που δεν γουστάρω είναι τους άλλους! Αυτούς τους άλλους τους δήθεν σοβαρούς. Αυτούς τους άλλους που παρεξηγούν εμάς τα νούμερα. Που εκλαμβάνουν τη συμπεροφορά αυτή ως αδυναμία, ως ανωριμότητα, ως μαλακία!

Ε ναι! Έχω ένα βίτσιο να προσπαθώ να κάνω τους γύρω μου να γελούν!

Ναι, λέω και κάνω μαλακίες. Ναι, λέω ηλίθια αστεία. Ναι, χορευώ σα χαζός (αυτό δεν το κάνω επίτηδες...). Ναι, καμιά φορά γίνομαι ρεζίλι μπροστά σε ξένο κόσμο.
Ε, και?!?!?! Σήμερα έκανα 2 ανθρώπους να γελάσουν. 2 άτομα που το είχαν ανάγκη.

Μήπως όμως δεν είναι αρκετό αυτό τελικά; Η μοναξιά είναι πολύ άτιμη. Και σε βάζει σε σκέψεις καμιά φορά. Ειδικά όταν οι ίδιοι σου οι φίλοι σου λένε, από ενδιαφέρον και αγάπη προς εσένα πάντα, να αλλάξεις. Να σταματήσεις να είσαι τόσο αυθόρμητος. Να σταματήσεις να κάνεις πλάκες. Να σταματήσεις να κάνεις τον γελοίο. Να σταματήσεις να είσαι εσύ. Έστω μπροστά στους άλλους...

Μήπως όμως το να βγάζεις την γλώσσα στον κόσμο δεν είναι πάντα ή σωστή αντιμετώπιση των πραγμάτων;







Τότε όμως τα χαμόγελα που έχεις εισπράξει στο τέλος της ημέρας, δεν αξίζουν πλέον;

Here I am this lonely clown sad and feeling down

No one here to share with me where’s my jeweled crown?

The crowd outside all comes to see performance that I do

Can no one out there handle me? Is it me or you?

Female form to snuggle up skin on skin so warm

Someones’ lips to re-act to my mind’s in a storm

Two are here they cuddle up kiss and pet so long

Why not me? I do not know. Is it I am wrong?

Bastards to the women win or so it seems to me

Am I meant to be alone? Is this what’s being free?

Bastard I can never be for that is not my way

Where’s my Lady? I need you more and more each day

Talk so long my search goes on, on the stage once more

When I exit from the world outside I see closed door

Μόλις μου τελείωσε το κρασί. Οπότε τελειώνει και το post. Το τραγούδι δεν έχει σχέση, απλά έτυχε να το ακούω καθώς γράφω αυτές τις γραμμές. Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα τα παραπάνω αλλά όπως πάντα, γράφω όπως μου 'ρχονται! Καλό βραδυ...

Καλημέρα!!

και linky σε περίπτωση που δεν παίζει το από πάνω.

Διαβάζοντας κι ακούγοντας ρεμπέτικα...

...ε ναι λοιπόν! Με πήρε η ώρα και η απόδοση πέφτει! Αλλά δε μασάω. Παίζω επιθετικά και το ρίχνω στα ρεμπέτικα! Άκουσα πολλά και διάφορα, παλιά και κλασσίκά, τα οποία θα τα μοιραστώ μαζί σας κάποια άλλη στιγμή.

Βιάζομαι να μοιραστώ μαζί σας κάτι special. Από τα καλύτερα albums που έχουν πέσει στα χέρια μου. Πρόκειται για το labum "Όταν το Μπλουζ συνάντησε το Ρεμπέτικο". Πρωταγωνιστές της ιστορίας ο Στέλιος Βαμβακάρης, γιος του μεγάλου Μάρκου, και ο μεγάλος bluesman Luisiana Red. Είχα την τύχη να πάω να τους δω live σε μια συναυλία που έκαναν μαζί με τους Blueswire στα πλαίσια των συναυλιών για την επιστροφή του KYTTAΡΟ live. Απλά καταπληκτική εμπειρία. Το μπουζούκι κάνει παιχνίδια με την κιθάρα και συναγωνίζονται για το ποιανού ο ήχος θα σου δημιουργήσει την πρώτη ανατριχίλα! Highlights του album, το "Φανατασία στην Εξουσία", το "Standing At My Door", το "Voodoo Woman" και το "Hey Now Baby".

Δυστυχώς ποτέ δεν ήμουν καλός στα λόγια και δεν μπορώ να πω κάτι άλλο για το album αυτό. Ακούστε το και δε θα το μετανοιώσετε!

Hope you like it!!

Καλή βδομάδα!

Χρωστάω κανονικό post αλλά λόγω υποχρεώσεων δεν έχω βρει το χρόνο. Οπότε κάτι σύντομο πριν πάω για μάθημα.

Σκεφτήκατε πως θα έμοιαζε ο Super Mario αν ήταν Σοβιετικός; Για δείτε και πείτε μου. Κάποιος φαίνεται το σκέφτηκε πριν από εμάς.

Καλή βδομάδα!!