I'm back...

Χάθηκα, το ξέρω. Πάει καιρός.

Ας αρχίσω ευχόμενος Καλή Χρονιά σε όλους, έστω και καθυστερημένα.

Η αλήθεια είναι ότι τόσο καιρό που έλειπα έγιναν πάρα πολλά. Κάηκε η Αθήνα, σκοτώθηκε ένα μικρό παιδί, γίναμε ρεζίλι διεθνώς, άλλαξε η χρονιά, ξαναέγιναν επεισόδια, έγινε "ανασχηματισμός" και πιθανόν να έγιναν κι άλλα και να μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή...

Τώρα το γιατί χάθηκα...
Αρχικά γιατί ο Δεκέμβρης ήταν πολύ κακός μήνας για μένα. Πάρα πολύ διάβασμα, εργασίες. Μετά κατέβηκα Αθήνα είχα να δω κόσμο, να κάνω πράγματα. Υποτίθεται είχα διάβασμα και θα έπεφτα με τα μούτρα να κάνω αιτήσεις για δουλειά. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν έκανα. Από την πρωτοχρονιά και μετά περνάω μία όχι και τόσο καλή περίοδο στη ζωή μου. Είμαι χάλια βασικά. Δε ξέρω γιατί ακριβώς και αυτό είναι το χειρότερο, γιατί δε μπορώ να το φτιάξω. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, είναι πολλά αυτά που έχω στο μυαλό μου, σκέψεις περίεργες, σκέψεις σκοτεινές. Η μια σκέψη οδηγεί στην άλλη και πέφτω σε ένα φαύλο κύκλο άνευ προηγουμένου. Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Τίποτα δημιουργικό, ούτε για διασκέδαση ούτε για διάβασμα και ούτε για δουλειά. Για να ξεκαθαρίσω κάπως τα πράγματα, Δόξα τω Θεό έχω την υγεία μου, οι φίλοι και η οικογένεια μου είναι καλά και δίπλα μου κατά βάση. Το κατά βάση πάει σε κάποιο πολύ δικό μου άτομο. Έγιναν διάφορα τα οποία μέσα στο δικό μου σκατένιο μυαλό φάνηκαν κάπως. Αυτό που διαπίστωσα για μένα δυστυχώς είναι ότι είμαι διατεθειμένος να δίνω στους ανθρώπους που αγαπώ και νοιάζομαι πιο πολλά από όσα θα ήταν ποτέ διατεθειμένοι να μου δώσουν πίσω. Ευτυχώς δεν ισχύει για όλους τους φίλους μου.
Έχω κι άλλα μέσα στο κεφάλι μου που να με απασχολούν αλλά δεν θα ήθελα να πω παραπάνω. Είναι ίσως η πρώτη φορά που έχω τόσα στο μυαλό μου, που είμαι τόσο χάλια στη διάθεση μου και δεν έχω μιλήσει σε κανέναν γι αυτό. 2-3 σκόρπιες κουβέντες με ένα κολλητό και μια μίνι συζήτηση με μια φίλη. Αλλά να μιλήσω και να πω τι; Τα θέματα μου αυτά πρέπει να τα λύσω μόνος μου και αν δε το κάνω σύντομα δε με βλέπω καλά. Προσπάθησα να πάρω μπρος την τελευταία βδομάδα και να βρω τον παλιό μου εαυτό. Στα πλαίσια αυτού του "νέου" ξεκινήματος ξυρίστηκα συμβολικά. (Μιας και δεν έχω ανεβάσει ποτέ φωτογραφία μου να σας πληροφορήσω ότι έχω γένια κανονικά.) Ξυρίστηκα για πρώτη φορά μετά από 1,5-2 χρόνια. Μάλλον με τα γένια μου δεν έφυγαν οι άσχημες σκέψεις, η τεμπελιά, η αδιαθεσία και αυτή η άρνηση και η παραίτηση να κάνω το οτιδήποτε. Οπότε ήταν μάλλον αποτυχημένος ο συμβολισμός. Χθες το βράδυ όμως έπιασα πάτο. Ελπίζω τα χθεσινοβραδινά γεγονότα να με αφυπνίσουν και να πάρω επιτέλους μπρος.

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες χωρίς να λέω τίποτα οπότε θα σταματήσω εδώ. Όπως πάντα δεν ήταν προετοιμασμένο το ποστ οπότε είναι πιθανόν να μη βγάζω νόημα. Μου λείψατε όλοι σας πολύ και υπόσχομαι να επιστρέψω στην ενεργό δράση της blogόσφαιρας. Θα κλείσω το ποστ με μία φωτογραφία που τράβηξα προχθές στο δρόμο για το σπίτι και με ένα τραγούδι, όπως πάντα άλλωστε, το οποίο με εκφράζει πάρα πολύ αυτό τον καιρό.

Θα τα ξαναπούμε σύντομα με νέα και μουσικές....