Λόγω ημέρας...

... θα μοιραστώ μαζί σας 2 τραγουδάκια. Σχόλια δεν θα κάνω. Ούτως ή άλλως άλλοι τα έχουν πει καλύτερα απ' ό,τι θα μπορούσα να τα πω εγώ...

Rainy Day

One more rainy day in London...νορμάλ καταστάσεις για τα δεδομένα του Λονδίνου.



Κι όπως χάζευα έξω από το παράθυρο συνηδειτοποίησα πόσο γρήγορα αλλάζει το τοπίο γύρω μου. Πριν 2 βδομάδες η θέα από το παράθυρο μου είχε ως εξής:


Ενώ σήμερα:


Προχθές κάνοντας την αγαπημένη μου βόλτα με έπιασε η βροχή στο δρόμο...

Ζητώ συγγνώμη για την ποιότητα των παραπάνω φωτογραφιών αλλά είναι τραβηγμένες με το κινητό..

Και επειδή ταιριάζουν με τις εικόνες αυτές, βρετανοί γαρ, για ακούστε...

Είμαστε παντού Έλληνες!!

Αυτό με τον βλάχο και τη βλαχιά το έχετε ακουστά ε;

Σήμερα στο Πανεπιστημίο μου είχε ομιλία ο Αλογοσκούφης. Ο ίδιος δεν πήγα αλλά ρώτησα κι έμαθα.
Η ομιλία δεν έλεγε και πολλά. Γενικότητες και τίποτα ουσιαστικό. Η βραδυά είχε και τα απρόοπτα της όμως.

Σύμφωνα με τη ΝΕΤ: http://news.ert.gr/el/oikonomia/eidiseis/15522-omilia-g.-alogoskoufi-sto-london-school-of-economics.htm

Θα πείτε σιγά το απρόοπτο. Και με το δίκιο σας. Αλλά έρχεται ο ΣΚΑΙ να ρίξει λίγο παραπάνω φως: http://www.skai.gr/master_story.php?id=100384

Όπως μου είπαν φίλοι που παρακολούθησαν από κοντά την ομιλία τα πράγματα έγιναν σχεδόν όπως τα λέει ο ΣΚΑΙ. Μου είπαν ακόμα ότι οι κινήσεις του Αλογοσκούφη ήταν αρκετά θεατρικές. Σχεδόν περίμενε να φάει ένα αυγό στο σακάκι για να αποχωρήσει από τη σκηνή. Άλλα σχόλια δεν θα κάνω καθώς δεν ήμουν ο ίδιος εκεί.

ΥΓ: Τουλάχιστον τα άξιζε μερικά αυγά...
ΥΓ 2: Μήπως πίσω από τις κουκούλες ήταν ο Τατούλης με τον Ρουσόπουλο και οι "φυλακισμένοι" ήταν οι εναπομείναντες 151;

EDIT: Βρήκα και αυτό το video.

Fishing Love

Είμαι νούμερο....

... και στην τελική γουστάρω κι σ' όποιον αρέσει! Αυτό που δεν γουστάρω είναι τους άλλους! Αυτούς τους άλλους τους δήθεν σοβαρούς. Αυτούς τους άλλους που παρεξηγούν εμάς τα νούμερα. Που εκλαμβάνουν τη συμπεροφορά αυτή ως αδυναμία, ως ανωριμότητα, ως μαλακία!

Ε ναι! Έχω ένα βίτσιο να προσπαθώ να κάνω τους γύρω μου να γελούν!

Ναι, λέω και κάνω μαλακίες. Ναι, λέω ηλίθια αστεία. Ναι, χορευώ σα χαζός (αυτό δεν το κάνω επίτηδες...). Ναι, καμιά φορά γίνομαι ρεζίλι μπροστά σε ξένο κόσμο.
Ε, και?!?!?! Σήμερα έκανα 2 ανθρώπους να γελάσουν. 2 άτομα που το είχαν ανάγκη.

Μήπως όμως δεν είναι αρκετό αυτό τελικά; Η μοναξιά είναι πολύ άτιμη. Και σε βάζει σε σκέψεις καμιά φορά. Ειδικά όταν οι ίδιοι σου οι φίλοι σου λένε, από ενδιαφέρον και αγάπη προς εσένα πάντα, να αλλάξεις. Να σταματήσεις να είσαι τόσο αυθόρμητος. Να σταματήσεις να κάνεις πλάκες. Να σταματήσεις να κάνεις τον γελοίο. Να σταματήσεις να είσαι εσύ. Έστω μπροστά στους άλλους...

Μήπως όμως το να βγάζεις την γλώσσα στον κόσμο δεν είναι πάντα ή σωστή αντιμετώπιση των πραγμάτων;







Τότε όμως τα χαμόγελα που έχεις εισπράξει στο τέλος της ημέρας, δεν αξίζουν πλέον;

Here I am this lonely clown sad and feeling down

No one here to share with me where’s my jeweled crown?

The crowd outside all comes to see performance that I do

Can no one out there handle me? Is it me or you?

Female form to snuggle up skin on skin so warm

Someones’ lips to re-act to my mind’s in a storm

Two are here they cuddle up kiss and pet so long

Why not me? I do not know. Is it I am wrong?

Bastards to the women win or so it seems to me

Am I meant to be alone? Is this what’s being free?

Bastard I can never be for that is not my way

Where’s my Lady? I need you more and more each day

Talk so long my search goes on, on the stage once more

When I exit from the world outside I see closed door

Μόλις μου τελείωσε το κρασί. Οπότε τελειώνει και το post. Το τραγούδι δεν έχει σχέση, απλά έτυχε να το ακούω καθώς γράφω αυτές τις γραμμές. Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα τα παραπάνω αλλά όπως πάντα, γράφω όπως μου 'ρχονται! Καλό βραδυ...

Καλημέρα!!

και linky σε περίπτωση που δεν παίζει το από πάνω.

Διαβάζοντας κι ακούγοντας ρεμπέτικα...

...ε ναι λοιπόν! Με πήρε η ώρα και η απόδοση πέφτει! Αλλά δε μασάω. Παίζω επιθετικά και το ρίχνω στα ρεμπέτικα! Άκουσα πολλά και διάφορα, παλιά και κλασσίκά, τα οποία θα τα μοιραστώ μαζί σας κάποια άλλη στιγμή.

Βιάζομαι να μοιραστώ μαζί σας κάτι special. Από τα καλύτερα albums που έχουν πέσει στα χέρια μου. Πρόκειται για το labum "Όταν το Μπλουζ συνάντησε το Ρεμπέτικο". Πρωταγωνιστές της ιστορίας ο Στέλιος Βαμβακάρης, γιος του μεγάλου Μάρκου, και ο μεγάλος bluesman Luisiana Red. Είχα την τύχη να πάω να τους δω live σε μια συναυλία που έκαναν μαζί με τους Blueswire στα πλαίσια των συναυλιών για την επιστροφή του KYTTAΡΟ live. Απλά καταπληκτική εμπειρία. Το μπουζούκι κάνει παιχνίδια με την κιθάρα και συναγωνίζονται για το ποιανού ο ήχος θα σου δημιουργήσει την πρώτη ανατριχίλα! Highlights του album, το "Φανατασία στην Εξουσία", το "Standing At My Door", το "Voodoo Woman" και το "Hey Now Baby".

Δυστυχώς ποτέ δεν ήμουν καλός στα λόγια και δεν μπορώ να πω κάτι άλλο για το album αυτό. Ακούστε το και δε θα το μετανοιώσετε!

Hope you like it!!

Καλή βδομάδα!

Χρωστάω κανονικό post αλλά λόγω υποχρεώσεων δεν έχω βρει το χρόνο. Οπότε κάτι σύντομο πριν πάω για μάθημα.

Σκεφτήκατε πως θα έμοιαζε ο Super Mario αν ήταν Σοβιετικός; Για δείτε και πείτε μου. Κάποιος φαίνεται το σκέφτηκε πριν από εμάς.

Καλή βδομάδα!!

Είμαι large...

... και γι'αυτό θα κάνω 2ο στα καπάκια post, που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν το κανονικό μου post για σήμερα

Συγκεκριμένα θέλω να μοιραστώ μαζί σας 2 videάκια που βρήκα ενδιαφέροντα:



και...

O μεγάλος αδερφός μας την έπεσε!

Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά το τελευταίο μου post δεν υπάρχει πλέον. Ο λόγος; Βασικά επειδή αυτό που κάνω μέσω του blog είναι τυπικά παράνομο. Μοιράζομαι μουσική δωρεάν! Έτσι λοιπόν μια αμερικανική υπηρεσία για τα πνευματικά δικαιώματα πήρε την πρωτοβουλία να μου διαγράψει το post και βεβαίως βεβαίως να διαγράψει και το playlist από το rapidshare.

Κατανοώ την όλη ιστορία με τα πνευματικά δικαιώματα, αλλά πιστεύω ότι η μουσική πρέπει να διανέμεται δωρεάν. Ή για να το πω κι αλλιώς FREE OF CHARGE!

Δεν τα παρατάω όμως. Η πλάκα είναι ότι διάλεξαν ένα post με σχετικά άγνωστους καλλιτέχνες, που στην τελική λίγη διαφήμιση δεν τους χάλαγε κιόλας, ενώ έχω και πιο παλιά posts με πιο γνωστά ονόματα. Ευτυχώς οι internetικές πηγές είναι πλούσιες και υπάρχουν και καλλιτέχνες ορισμένοι μάλιστα με πολύ ενδιαφέρον που κυκλοφορούν τη μουσική τους υπό διαφορετικό καθεστώς. Δηλαδή επιτρέπουν τη χρήση της για μη εμπορικούς σκοπούς. Από δω και πέρα θα μασκαρεύω λίγο τα αρχεία που ανεβάζω μήπως και τη γλυτώσουν τα playlists μου. Και βέβαια θα μοιράζομαι μαζί σας ακόμα περισσότερη από την νόμιμα free μουσική (whatever that means). Επίσης μου πέρασε από το μυαλό μετά από ακόμα μια αποτυχημένη προσπάθεια να δουλέψω σε ραδιοφωνικό σταθμό (αυτή τη φορά λέει δεν τους κάνω γιατί δεν ξέρει κανείς αυτά που ακούω ?!?!??!), να κάνω μερικά πειραματικά podcasts, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο.

Τέλος πάντων. Ήθελα καιρό να κάνω αυτό το post με τραγούδια που έχω βρει στο youtube από ανεξάρτητους καλλιτέχνες, που απλά πήραν την κιθάρα τους, την κάμερα τους και την αγάπη τους για τη μουσική έφτιαξαν κάτι. Ήθελα να είναι πιο καλά προετοιμασμένο το post αλλά το κάνω λίγο στο πόδι μαζί με την από πάνω γκρίνια για να ηρεμήσω κάπως. Να με συμπαθάτε

Danelle Sandoval - When You Look Me In The Eyes (Jonas Brothers cover)


Shawn Fisher and the Jukebox Gypsies - Open Your Eyes (είναι λίγο κακή η ποιότητα της ηχογράφησης και ο τύπος λίγο φωνάζει παραπάνω απ'όσο χρειάζεται αλλά κατά τα άλλα είναι συμπαθητικό κομματάκι)


Το παραπάνω αφιερωμένο στον Kitsomitso ;)

Emily Elbert - In The Summertime


Frank Bell - Nothing Lasts FOURever


Επειδή αυτόν τον τύπο τον πάω πολύ θα βάλω και 2ο video του

Frank Bell and JR Ray - Floating


Τα επόμενα 2 είναι από πιο γνωστούς καλλιτέχνες, ή έστω από καλλιτέχνες με συμβόλαιο σε δισκογραφική.

Flyleaf - Cassie (Acoustic)


Paul Heaton - I Do (πρόσφατα τον ανακάλυψα και μου αρέσει πολύ!)

No comment...

Amy Mcdonald - Youth Of Today

Maybe, if you were some spear-headed guy,
I would listen to what you have to say,
But your just some incapable figure thinking your bigger than me,
But your not,
Yeah, you don't know a thing about the youth of today,
Stating your opinion making it ring in my head all day.

And you say,
My children weren't the same,
My children's children they're the ones to blame,
And you say,
In my day we were better behaved,
But it's not your day, no more.

And we are the youth of today,
Change your hair in every way,
And we are the youth of today,
We'll say what we want to say,
And we are the youth of today,
Don't care what you have to say at all.

And maybe if you had a true point of view I would listen to you,
But its just your one sided opinions getting in my way,
And you dont no a single thing about the youth of today.
Stating your opinion,
And making it ring in my head all day,

And you say,
My children weren't the same,
My children's children they're the ones to blame,
And you say,
In my day we were better behaved,
But it's not your day, no more.

We are the youth of today,
Change your hair in every way,
We are the youth of today,
We'll say what we want to say,
And we are the youth of today,
Don't care what you have to say at all.

And you say,
My children weren't the same,
My children's children they're the ones to blame,
And you say,
In my day we were better behaved,
But it's not your day, no more.

We are the youth of today,
Change your hair in every way,
We are the youth of today,
We'll say what we want to say,
And we are the youth of today,
Don't care what you have to say at all

Μια μπούρδα

Μια μπούρδα για να σκoτώσετε μερικά λεπτά:



Και κάτι πολύ ωραίο και αγαπημένο, χωρίς περαιτέρω σχόλια: John Mayall - Out Of Reach

Hope you like it!

Losing My Religion

Γνωστό τραγούδι και αγαπημένο. REM, 1991, Out Of Time. Συγκρότημα, χρονιά και album. Από τα πιο παιγμένα τραγούδια τους.

Life is bigger
Its bigger than you
And you are not me
The lengths that I will go to
The distance in your eyes
Oh no Ive said too much
I set it up

Thats me in the corner
Thats me in the spotlight
Losing my religion
Trying to keep up with you
And I dont know if I can do it
Oh no Ive said too much
I havent said enough
I thought that I heard you laughing
I thought that I heard you sing
I think I thought I saw you try

Every whisper
Of every waking hour im
Choosing my confessions
Trying to keep an eye on you
Like a hurt lost and blinded fool
Oh no Ive said too much
I set it up

Consider this
The hint of the century
Consider this
The slip that brought me
To my knees failed
What if all these fantasies
Come flailing around
Now Ive said too much
I thought that I heard you laughing
I thought that I heard you sing
I think I thought I saw you try

But that was just a dream
That was just a dream

Το λοιπόν, το τραγούδι αυτό το αναφέρω γιατί βρήκα μια πολύ ωραία διασκευή από μια γαλλίδα νομίζω ονόματι Daphne.

Παραθέτω το video με τι live εκδοχή του κομματιού:



Και μιας και το έφερε η κουβέντα, την Anouk την θυμάστε; Το Nobody's Wife; Ορίστε ακόμα ένα cover:


Παρακάτω το original video του τραγουδιού, το οποίο είχε κάνει πολύ επιτυχία την περίοδο εκείνη:


Για το τέλος ένα πολύ ωραίο video με την Tori Amos να τραγουδάει live το εν λόγω τραγούδι:

Cajun Steaks

Έχω ενθουσιαστεί!! Έφτιαξα μόνος μου ένα πεντανόστιμο φαγητό!!!
Επειδή μόλις φέτος το καλοκαίρι άρχισα να μαγειρεύω, δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλό μάγειρα. Ε, σήμερα με εξέπληξα. Δοκίμασα να φτιάξω μπριζόλες στο φούρνο με πατάτες. (Δεν έχω σχάρα βλέπετε) Ξαμωλήθηκα στο TESCO χθες για τα απαραίτητα ψώνια.

Υλικά (μην περιμένετε να δείτε γραμμάρια από το κάθε υλικό και τέτοια):
Χοιρινές Μπριζόλες (εδώ τις έχουν σε συσκευασίες των τεσσάρων)
Πατάτες ειδικές για ψήσιμο στο φούρνο (εδώ τις πουλάνε ανά ποικιλία και όχι όπως να ναι όπως στην Ελλάδα)
Ρίγανη (μου πήρε 100 ώρες να την βρω, την είχαν καταχωνιασμένη σε ένα άκυρο ράφι)
Αλάτι/Πιπέρι
και το μυρωδικό για το extra twist είναι το Cajun. Το μυρωδικό αυτό είναι κάπως πικάντικο και γλυκίζει λίγο. Προσωπικά μου αρέσει πολύ.

Αφού μου πήρε καμιά ώρα (με το ρολόι) να καθαρίσω 5-6 πατάτες, είμαι αρχάριος ακόμα, και έπλυνα τις πατάτες και το κρέας, τα έβαλα στο ταψάκι μου. Γύρω στη 1,5 ώρα μετά το γεύμα ήταν έτοιμο :D

edit: το post άλλαξε αρκετά, οπότε αν πρόλλαβε να το δει κανείς θα καταλάβει τη διαφορά (για τον Blogouli μιλάω που έκανε comment όσο το ξαναέγραφα!)

London Baby!! pt. 3

Καλό μήνα σε όλους!

Το τρίτο μέρος των αναρτήσεων για τις εντυπώσεις από το Λονδίνο και ενδεχομένως το τελευταίο, τουλάχιστον για κάμποσο καιρό.

Σήμερα θα σας κάνω μία ξενάγηση στο δωμάτιο μου. Έχουμε και λέμε λοιπόν:


Η καταπληκτική είσοδος του δωματίου. Αριστερά η ντουλάπα μου και δεξιά η πόρτα του αυτοκρατορικού μπάνιου μου!


Το υπόλοιπο δωμάτιο. Δεξιά το γραφείο μου (duh!) και αριστερά το κρεβάτι μου, το οποίο να σημειώσω δε με χωράει :(


Μια καλύτερη οπτική του γραφείου. Στη δεξιά άκρη του έχω μια αυτοσχέδια μίνι κουζίνα, καθώς η κανονική κουζίνα είναι κοινόχρηστη και δε βολεύει πάντα να πηγαίνω μέχρι εκεί για τα μικροπράγματα. Α, έχω και δικό μου ψυγείο!! (είναι κάτω από το γραφείο)


Το αυτοκρατορικό μπάνιο που λέγαμε. Όπως μπορείτε να δείτε οι αγγλικές καινοτομίες είναι παντού. Στα πιο μεγάλα και στα πιο μικρά καθημερινά πράγματα. Εδώ βλέπετε τη ντουζολεκάνη! Το multitasking πρέπει να είναι το χαρακτηριστικό κάθε σύγχρονου επιστήμονα (όχι, τίποτα άλλο αλλά κάνουμε και master! τσ τσ τσ), έτσι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να εξασκίσω αυτή μου την ικανότητα.


Η θέα από το δωμάτιο μου και το σπίτι του Μήτσου. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το χόμπυ του ταξιτζή δεν το συνεχίζω και στην Αγγλία. Το ταξάκι μάλλον είναι του γείτονα.

Θα κλείσω σήμερα με ένα τραγούδι από μία βρετανική μπάντα των 70s. Μόλις προχθές τους ανακάλυψα. Το σύνολο του έργου τους δεν είναι ιδιαιτέρως αξιόλογο αλλά έχουν ορισμένα κομμάτια αρκετά καλά. I give you, Spooky Tooth - Tobacco Road.

Hope you like it!

London Baby!! pt. 2

Σας είχα πει ότι έχω κι άλλα να πω.

Κατ' αρχήν να πω ότι αυτή τη στιγμή πίνω ένα καπνιστό τσάι το οποίο πήρα κατά λάθος. Ψιλοβρωμάει αλλά έχει πολύ ωραία γεύση και είναι πολύ χαλαρωτικό.

Ακόμα δεν έχω προλάβει να πάω στο Βρετανικό Μουσείο αλλά θα το πράξω σύντομα.

Στην κυρία Tussauds πήγα και μου άρεσε πάρα πολύ. Στην αρχή βέβαια ξενέρωσα γιατί τα ομοιόματα που έχει στο πρώτο μέρος της έκθεσης τα είχα δει πολλάκις σε φωτογραφίες δεξιά κι αριστερά και δε με εντυπωσίασαν όσο περίμενα. Όμως στο 2ο και 3ο κομμάτι της έκθεσης εντυπωσιάστηκα πολύ. Βλέπετε σε αυτά τα 2 κομμάτια της έκθεσης δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Κατά συνέπεια ποτέ δεν είχα ακούσει ή δει κάτι σχετικό με αυτά. Το ένα λέγεται Horror Room. Εκεί μέσα λοιπόν εκτός από τα κέρινα ομοιόματα γνωστών serial killer της ιστορίας, έχει ένα δωμάτιο που μοιάζει με μπουντρούμι. Ακούγονται περίεργοι και τρομακτικοί ήχοι τριγύρω. Αλλά το πιο ωραίο είναι ότι μέσα στα σκοτάδια και ανάμεσα στα κέρινα ομοιόματα παραμονεύουν ζωντανοί ηθοποιοί έτοιμοι να σου προσφέρουν απλόχερα την τρομάρα της ζωής σου.
Αλλά στο 3ο και καλύτερο κομμάτι ανεβαίνεις σε ένα τρενάκι, ωσάν το λούνα παρκ και κάνεις μια βόλτα ανάμεσα σε ένα σύνολο αναπαραστάσεων που διηγούνται την ιστορία του Λονδίνου.

Πριν προχωρήσω στις φωτογραφίες να πω 2-3 πράγματα που μου έχουν κάνει εντύπωση.
1) Οι άνθρωποι γενικά είναι φιλικοί. Ειδικά οι δημόσιοι υπάλληλοι ανεξαρτήτως πόστου. Πχ. σήμερα είχα δώσει ραντεβού σε μια καφετέρια αλλά δεν ήξερα που ακριβώς είναι. Οπότε όπως βγαίνω από το μετρό είμαι σα χαμένος. Τότε σταματάει ένας οδοκαθαριστής να με ρωτήσει αν ψάχνω κάτι και βέβαια με περισσή ευγένεια μου έδωσε οδηγίες. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις (όπως πάντα άλλωστε).
2) Οι άνθρωποι γενικά είναι βρωμιάρηδες. Και εξηγούμαι. Δε βρωμάνε οι ίδιοι, αλλά χωρίς δυσταγμό πετάνε σκουπίδια στο δρόμο (δε λέω είναι σπάνιο φαινόμενο ο κάδος βλ. #3) αλλά το χειρότερο μου είναι το γεγονός ότι όλοι ανεξάρτητως φίλου και ηλικίας δε διστάζουν να φτύσουν στο δρόμο, στο πεζοδρόμια ή όπου αλλού τους έρθει !?!?!
3) Οι κάδοι είναι αρκετά δυσεύρετοι. Δεν ξέρω γιατί. Εν μέρει ίσως αυτό να δικαιολογεί το παραπάνω.
4) Το μετρό τους δεν έχει σε όλους τους σταθμούς κυλιόμενες σκάλες ή ασανσέρ. Ακόμα και εκεί που έχει, πολύ συχνά είναι εκτός λειτουργίας. να σημειώσω εδώ ότι στη στάση μου πρέπει να ανέβω 102 σκαλιά σε περίπτωση βλάβης.
5) Είναι ανάποδοι!!! Και δε λέω για τα αυτοκήνιτα. Αυτό το ξέραμε. Αλλά αυτοί δεν ακολουθούν ούτε τις ίδιες τους τις συμβάσεις! Στα πεζοδρόμια στους διαδρόμους και γενικά όπου κυκλοφορούν πεζοί, κυκλοφορούν όπως όλη η υπόλοιπη Ευρώπη!! Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω!

Και ας σας δείξω λίγο ακόμα από το Λονδίνο:





Η London Tower Bridge το βράδυ καθώς και η θέα από τη γέφυρα πάνω.

Και για το τέλος του post 3 μουσικές εικόνες (η μία δώρο).

Μουσική Εικόνα 1:
Ακούγοντας το Sparks των Coldplay ταξίδευα από το Heathrow προς το κέντρο. Φανταστείτε τώρα το πράσινο των περιχώρων του Λονδίνου κάτω από ψιλόβροχο. Το φως να κάνει παιχνίδια με τα σύννεφα και τα κολονάκια του τρένου. Κάμερα δεν είχα πάνω εκείνη τη στιγμή δυστυχώς. Οπότε το ενσωματώνω με το Sixteen Military Wives από τους Decemberists
το οποίο συνόδεψε την παρακάτω εικόνα:


Μουσική Εικόνα 2:
Τρία τραγούδια με συνόδευαν κατά τη διάρκεια μιας διαδρομής και θεώρησαν ότι ταίραξαν με αυτό που έβλεπα γύρω μου και προσπάθησα να το αποδώσω με τις παρακάτω φωτογραφίες. Τα τραγούδια με τη σειρά που τα άκουσα είναι το Here We Are των Bloc Party, το Two For My Seconds από τους Operator Please και το Black Swan του Thom Yorke.




PS: Το ξέρω έβαλα παραπάνω φωτογραφίες αλλά είμαι large :p

I'm just ignorant!

Σήμερα είχε πολύ ωραία μέρα στο Λονδίνο. Πήρα λοιπόν το φίλο και συγκάτοικο Ρούμπεν και πήγαμε βόλτα στη γειτονιά. Πρώτος σταθμός η αγορά του Borough (έτσι λέγεται η περιοχή όπου μένω). Είναι λοιπόν η μεγαλύτερη λαϊκή αγορά του Λονδίνου, έχει περίπτερα με κάθε λιχουδιά και φαγητό που μπορεί να βάλει ο νους σας. Τυριά από την Ολλανδία μέχρι και εξωτικές σοκολάτες με τσίλι από το Μεξικό και βέβαια μπόλικη φέτα, ελιές και ελαιόλαδο. Και όπως κάναμε βόλτα βρεθήκαμε μπροστά στην Tate Modern Art. Λέμε δεν πάμε μέσα να δούμε την έκθεση, πράγμα το οποίο πράξαμε.

Εντάξει το παραδέχομαι. Δεν είμαι άνθρωπος της τέχνης. Της κουλτούρας. Της υψηλής νόησης αν θέλετε. Αλλά με θεωρώ έξυπνο και ανοιχτόμυαλο. Η έκθεση είχε πολλά ωραία πράγματα. Πολλά εκθέματα που δεν μπορούσα να τα κατανοήσω αλλά είχαν μια άλφα αισθητική. Αυτό όμως που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ήταν ένα video art room όπου έπαιζαν κάποια videos του Paul McCarthy. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να σας πω ποιός είναι ο τύπος. Δε με ενδιαφέρει κιόλας. Αυτό που αντίκρυσα όμως με άφησε μαλάκα.

Και εξηγούμαι. Θέμα του "έργου" ήταν τα σεξουαλικά ταμπού και η βία. Μεταξύ άλλων ακατονόητων εικόνων έπαιζε στο repeat το εξής video. Πρωταγωνιστής ο "καλλιτέχνης". Ολόγυμνος. Φορούσε γάντια του μποξ και μια κάσκα. Έτρεχε επιτόπου και βάραγε με μπουνιές τον εαυτό του!

Έμεινα συγκλονισμένος. Τον στόχο του τον πέτυχε αν μη τι άλλο. Το video αυτό είναι πέρα για πέρα προκλητικό, αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω. Με την καμία όμως. Και επειδή έκανα τις παραπάνω παραδοχές για τον εαυτό μου με έφαγε η περιέργεια να ψάξω να βρω κι άλλα videos από τον ίδιο τύπο μπας και βγάλω καμιά άκρη.

Σας παραθέτω την παρακάρω μπούρδα:


Σας παρακαλώ θερμά αν κάποιος είναι στο πνευματικό και διανοητικό επίπεδο να κατανοήσει τα παραπάνω, να μου χαρίσει λίγα από τα φώτα του.

Και επειδή δεν μπορώ να σας αφήσω έτσι. Κάτι πολύ καλό και ανάλαφρο έτσι για αλλαγή. Vampire Weekend το συγκρότημα και το ομώνυμο album. Πρόκειται για τυπάκια από τη Νέα Υόρκη. Ο ήχος τους πολύ ξεχωριστός. Ένα περίεργο συνοθύλευμα ήχων που έχει ένα πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστο αποτέλεσμα. Απολαύστε τους!

Hope you like it!!

London Baby!!

Άργησα να εμφανιστώ αλλά τις πρώτες μέρες είχα πρόβλημα με τη σύνδεση στο internet και μετά είχα διάφορες δουλειές που έπρεπε να τακτοποιήσω καθώς και να βολτάρω στο Λονδίνο.

Να αρχίσω το post με το αναμενόμενο τραγούδι:

The Clash - London Calling (οι βλάκες έχουν απενεργοποιήσει το embed)

Έχω πάθει την πλάκα μου είναι η αλήθεια. Το πρώτο 24ωρο είχα φάει μια φρίκη για να πω την αμαρτία μου. Δεν μου άρεσε τίποτα. Ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι δρόμοι, ούτε το περιβάλλον ούτε τίποτε. Μόλις βέβαια μπήκα στην εστία ηρέμισα και πλέον είμαι κατενθουσιασμένος!! Η πόλη πανέμορφη. Δεν προλαβαίνεις να γυρνάς το κεφάλι σου. Σε κάθε γωνιά έχει και κάτι να δεις. Είτε κάποιο μουσείο, είτε κάποιο μεγαλοπρεπές κτίριο, είτε κάποια ωραία βιτρίνα, είτε κάποιος street artist, you name it!

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα. Το ταξίδι κύλησε πολύ ομαλά. Είχα μάλιστα και μια ευχάριστη έκπληξη. Με έβαλαν businness class. Δε με χάλασε! Φτάνοντας στο Heathrow λοιπόν περιμένοντας να πάρω τις βαλίτσες μου έπιασα την κουβέντα με έναν Άγγλο που επέστρεφε από διακοπές στην Ελλάδα. Ο οποίος μόλισ πήρα τις 2 από τις 3 βαλίτσες μου με αποχαιρέτησε. Μόλις του είπα ότι έχω κι άλλη βαλίτσα παρεξηγήθηκε ο μαλάκας!! Μου είπε συγκεκριμένα: "You know we're civilized here too. You can always buy clothes and stuff ffrom here!". Έπρεπε να του απαντήσω ως εξής:



Αθάνατος!!

Anyways, παρακάτω ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από τη βόλτα μου το απόγευμα της Κυριακής.

Το κτίριο της βουλής και το Big Ben. Το περίμενα πιο δυνατό αλλά τελικά δεν ακούγεται και τόσο πολύ.

Έκθεμα έξω από το μουσείο Dali.

Το δημαρχείο του Λονδίνου.

Street performers.

More street art.

Ελιά στο Λονδίνο!?!?!? Έχει βγάλει και ελιές! Έμεινα να κοιτάω με απορία αρκετή ώρα.

Ηλιοβασίλεμα με θέα τον Τάμεση κάτω από το Μάτι του Λονδίνου.

Αυτά προς το παρόν. Έχω να μοιραστώ πολλά πράγματα ακόμα, αλλά για αρχή καλά είναι νομίζω. Θα κλείσω με το album ενός βρετανικού συγκροτήματος, που έχω φιλοξενίσει και στο παρελθόν. Είναι το album "The Curse Of The Sugars". Το album αυτό βρίσκεται μόνιμα στο playlist του winamp από το καλοκαίρι που τους πρωτάκουσα και παραμονεύω με ανοιχτά μάτια και αυτιά για τυχόν συναυλίες τους στο Λονδίνο.

Hope you like it!!

PS: Να σας συστήσω τον καλύτερο μου φίλο μέχρι στιγμής, τον Μήτσο. Νονά είναι η φίλη Πένυ. Ο μήτσος που λέτε είναι ένα σκιουράκι που συχνάζει στον κήπο που βλέπω από το παράθυρο μου. έρχεται κάθε πρωί και πίνουμε καφέ παρέα!

Φεύγω, πετάω λέμε!!!

Φίλοι μου καλοί, καλοί μου φίλοι, αύριο κάνω μια καινούρια αρχή στη ζωή μου. Αύριο πετάω για Λονδίνο (London baby!!!) όπου και θα κάνω το master μου. Αυτό λοιπόν, είναι το τελευταίο post που κάνω επί ελληνικού εδάφους.

Θα μοιραστώ μαζί σας ένα πολύ ωραίο cdάκι. Play Summer λέγεται και έχει διασκευές γνωστών τραγουδιών. Διασκευές με μια διάθεση χιουμοριστική και ανάλαφρη και σίγουρα καλοκαιρινή. Λίγο αργά το θυμήθηκα αλλά τρέχω και δε φτάνω τις τελευταίες μέρες.

http://rapidshare.com/files/146552243/Various_Artists_-_Play_Summer.rar.html

Πάω να συνεχίσω το πακετάρισμα! Άντε και καλή μου αρχή!! Θα τα πούμε από το Λονδίνο!!

Δικαιολογίες

Ε λοιπόν εγώ θα το πω και ας πρόκειται να ακούσω παράπονα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάθε φορά που οι γυναίκες πρόκειται να παρευρεθούν σε κάποια επίσιμη εκδήλωση (π.χ. γάμος), η πρώτη δουλειά που κάνουν είναι να φτιάξουν το μαλλί! Και μετά οι άντρες του σπιτιού αναγκαστικά κάνουν όλες τις δουλειές του σπιτιού, γιατί θα χαλάσει το μαλλί! Επίσης πρέπει να προσέχουν ποια παράθυρα ανοίγουν για να δροσιστούν, γιατί "θα κάνει ρεύμα και θα χαλάσει το μαλλί". Δηλαδή είναι προτιμότερο να λιώσουν όλοι από τη ζέστη για να μη φύγει μια τρίχα από τη θέση της.

Και δε θέλω να ακούσω "ναι, καλά μιλάτε εσείς που ένα βρακί βάζετε και είστε έτοιμοι.". Θέμα επιλογής είναι. Στην τελική αφού ξέρεις ότι έχεις να κάνεις πράγματα που ενδέχεται να τραυματίσουν ανεπανόρθωτα τη νεαποκτηθήσα κόμμη, γιατί είναι το πρώτο πράγμα που πας και κάνεις;

Και για να είμαι ξεκάθαρος, αυτό δεν το λέω από τεμπελιά. Απλά το βρίσκω εξαιρετικά ηλίθιο και σπαστικό το όλο σκηνικό!

Ουφ τα είπα και ξεθύμανα!

Και κανά δυο τραγουδάκια για ξεκάρφωμα:

The Gaslight Anthem - The '59 Sound


The Pink Spiders - Gimme Chemicals

Somebody Somewhere

Δεν ξέρω γιατί ακριβώς αλλά μόλις άκουσα το τραγούδι αυτό σήμερα έφαγα ένα απίστευτο κόλλημα! Κάποιος που με ξέρει μπορεί να πει ότι με εκφράζει, ίσως ο στίχος "I'm a hopeless romantic with a dirty mind" να μιλάει για μένα. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι το τρογουδάκι αυτό μου έκανε "κλικ" από την πρώτη στιγμή, που λένε μερικοί μερικοί...

Cazals - Somebody Somewhere

And love, is a terrible thing
It can tear, a good soul apart
Beware, of what it can bring
Who knows, what it can start

I wanna live like the animals live
I've got, love to give and no-one to call my own
I want a girl to bring me to my knees
So I can swing through the trees like Robinson Crusoe
'Coz Fridays on my mind
A lost soul to find
I'm just a hopeless romantic, with a dirty mind

Somebody loves me, somebody somewhere
Somebody loves me, somebody somewhere
Somewhere out there, well there's someone who cares and I know that there so,
Somebody loves me, somebody somewhere

So wait
I'll give you time, I'll give you space
To find
That you are mine
You're mine

I wanna mooch like a city fox
When I'm out my box and hold my lovers hand
And as the showgirl kicks her legs, I fell out of bed
And somebody called my name
And is she here, is she finally here
You took you time my dear
Where have you been at all my life?
'Coz everyone time I get a spin of the wheel
I lose the final deal
In the biggest game of the night

Somebody loves me, somebody somewhere
Somebody loves me, somebody somewhere
Somewhere out there, well there's someone who cares and I know that there so,
Somebody loves me, somebody somewhere

Is she here, is she finally here?
Woa-oh!
Is she here, is she finally here?
Woa-oh!
Is she here, is she finally here, you took your time my dear,
Woa-oh!
Is she here, is she finally here, you took your time my dear, in the biggest game of the night
Somebody loves me, somebody somewhere
Somebody loves me, somebody somewhere
Somewhere out there, well there's someone who cares and I know that there so,
Somebody loves me, somebody somewhere

Έχει και ωραίο videoclip.

They were here

Θαύμα, θαύμα!! Κατάφερα να κάνω upload και άλλη μία playlist. Τhey Were Here το όνομα αυτής και όπως ενδεχομένως να καταλαβαίνετε από το όνομα, περιέχει κομμάτια συγκροτημάτων που ήρθαν φέτος το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Δυστυχώς, αυτοί ήταν εδώ κι εγώ όχι. Είτε λόγω έλλειψης χρημάτων ή παρέας (ή και των δύο) είτε λόγω εξεταστικής και διακοπών. Προσπάθησα να ασχοληθώ με τους λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες από αυτούς που ήρθαν, κοινώς όχι τα μεγάλα ονόματα των συναυλιών. Με αλφαβητική σειρά η λίστα έχει ως εξής:

1. Digitalism - I Want I Want
2. Digitalism - Idealistic
3. Flogging Molly - Another Bag Of Bricks
4. Flogging Molly - Drunken Lullabies
5. Gogol Bordello - Mala Vida
6. Gogol Bordello - Start Wearing Purple
7. The Gossip - Standing In The Way Of Control
8. The Gossip - Your Mangled Heart
9. Patti Smith - Gimme Shelter
10. Patti Smith - Smells Like Teen Spirit
11. PJ Harvey - Good Fortune
12. PJ Harvey - This Is Love
13. PJ Harvey - You Said Something
14. Sharon Jones & The Dap Kings - How Do I Let A Good Man Down
15. Sharon Jones & The Dap Kings - My Man Is A Mean Man
16. The National - Abel
17. The National - Baby, We'll Be Fine
18. UNKLE - Hold My Hand
19. UNKLE - Keys To The Kingdom (feat. Gavin Clark)

Οι Digitalism είναι ένα δύδιμο Djs από τη Γερμανία. Ξεπετάχτηκαν την ίδια περίπου περίοδο με τους Klaxons (συγκρότημα που κέρδισε το βραβείο Mercury, και ο ήχος τους είναι ένα μίγμα indie rock μουσικής με έντονες ηλεκτρονικές επιρροές). Δεν ξέρω αν αντιπροσωπεύουν κάποια καινούρια τάση που θέλει τη rock μουσική να γλερτάρει έντονα με την ηλεκτρονική, αλλά ο ήχος των Digitalism, τουλάχιστον στα αυτιά μου, έχει έντονη rock προδιάθεση.

Flogging Molly: Μαζί με τους Gossip άνοιξαν τη συναυλία των Offspring. Το είδος Irish Punk σας λέει κάτι; Οι Dropkick Murphy's ίσως; Punk Rockers με βιολιά, μαντολίνα, ακορτνεόν και άλλα "περίεργα" όργανα, τουλάχιστον για punk μουσική. Οι μελωδίες θυμίζουν έντονα τα παραδοσιακά Ιρλανδικά τραγούδια. Οι Molly λοιπόν έχουν Ιρλανδό frontman, 7 μέλη και έδρα το Λος Άνχελες.

Και από punk σε punk. Ukranian Gypsy Punk για τη συνέχεια με τους Gogol Bordello. Από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Συνδυάζουν την τσιγγάνικη μουσική με την punk και την ατμόσφαιρα παλιού cabaret. Στίχος με χιούμορ, ρούχα παρδαλά και τρελό show είναι τα βασικά τους χαρακτηριστικά. Ουκρανοί μεταναστες στην Αμερική ενώθηκαν για να σχηματίσουν αυτή τη θεότρελη μπάντα. Απλά καταπληκτικοί!

Dance Punk, σκέτο punk, ή απλή indie rock μουσική. Διαλέγετε και παίρνετε. Κατά δήλωση του συγκροτήματος, η μπάντα δημιουργήθηκε επειδή πολύ απλά βαριόντουσαν τις ζωές τους (δημιουργική βαρεμάρα λέγεται) με σκοπό να μας κάνουν να χορέψουμε και αν δε χορεύουμε, λέει η Beth (frontman του συγκροτήματος και γνωστή για το τεράστιο μέγεθος της, κοινώς το τρώει το φαϊ της) να κάτσουμε σπίτια μας και να ακούσουμε τον ραδιοσταθμό με τα "oldies". Εμένα μου αρέσουν όμως οπότε τη γλυτώνω την τιμωρία υποθέτω.

Patti Smith. Η αγαπημένη γιαγιά του rock! Το παραδέχομαι δεν είναι καθόλου άγνωστη αλλά της έχω αδυναμία. Μας ήρθε παρέα με τον, εν δυνάμει εγγονό της, Manu Chao. Τα 2 κομμάτια που έχω επιλέξει είναι από το τελευταίο της album, που περιέχει 12 covers σε πολύ γνωστά τραγούδια.

Pj Harvey. Ούτε αυτή είναι άγνωστη αλλά της έχω επίσης μεγάλη αδυναμία. Παραθέτω 3 από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια της. Γράφει τα τραγούδια της, τα παίζει με την κιθάρα της και τα τραγουδάει η ίδια. Pas mal.

Sharon Jones. Η κυρία αυτή μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν τη λένε τυχαία "the queen of funk". Ξεκίνησε να τραγουδάει στην εκκλησία της γειτονιάς της ως παραδοσιακή κορασίδα, ενώ αργότερα μετακομίζοντας στο Μπρούκλυν το έριξε στη disco, τη soul, τη funk και τα blues κάνοντας φωνητικά για άλλους καλλιτέχνες των 70s και 80s, χωρίς όμως να αναγνωρίζεται. Έτσι αφού δούλεψε για ένα διάστημα ως σωφρονιστική υπάλληλος (;!;!;!) το έριξε πάλι στα gospel. Όλα αυτά ως το 1996 οπότε και συνάντησε τους Dap Kings και ηχογράφησε 2 - 3 πολύ καλά album. Απολαύστε την!

Οι The National αποτελούν ένα πολύ καλό παράδειγμα ενός σύγχρονου alternative rock συγκροτήματος. Έχουν αρκετά μελωδικό ήχο και ορισμένα τους τραγούδια παρουσιάζουν ενδιαφέρον.

Τους UNKLE τους έμαθα πολύ πρόσφατα πρέπει να ομολογήσω και δεν ξέρω πολλά για την αφεντιά τους. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ο ήχος τους πριν φτάσει στην κατάσταση που είναι στο τελευταίο τους album, πέρασε από πολλά και διάφορα στάδια. Άλλωτε με έντονες hip hop επιρροές, άλλωτε με ηλεκτρονικές τάσεις και πάει λέγοντας. Το τελευταίο τους album "War Stories" οφείλω να ομολογήσω ότι μου κέντρισε το ενδιαφέρον και μου προσέφερε ορισμένα πολύ καλά κομμάτια, όπως τα 2 της λίστας μας.

Ένα περίεργο κόλλημα

Σήμερα δεν ξέρω πως μου ήρθα αλλά είπα να ξεσκονίσω τη δισκογραφία των The Who. Και θυμήθηκα το παλιό και αγαπημένο Who Are You. Από το πρωί λοιπόν δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Γι' αυτό και θα το μοιραστώ μαζί σας.



Who are you?
Who, who, who, who?
Who are you?
Who, who, who, who?
Who are you?
Who, who, who, who?
Who are you?
Who, who, who, who?

I woke up in a Soho doorway
A policeman knew my name
He said "You can go sleep at home tonight
If you can get up and walk away"

I staggered back to the underground
And the breeze blew back my hair
I remember throwin' punches around
And preachin' from my chair

chorus:
Well, who are you? (Who are you? Who, who, who, who?)
I really wanna know (Who are you? Who, who, who, who?)
Tell me, who are you? (Who are you? Who, who, who, who?)
'Cause I really wanna know (Who are you? Who, who, who, who?)

I took the tube back out of town
Back to the Rollin' Pin
I felt a little like a dying clown
With a streak of Rin Tin Tin

I stretched back and I hiccupped
And looked back on my busy day
Eleven hours in the Tin Pan
God, there's got to be another way

Who are you?
Ooh wa ooh wa ooh wa ooh wa ...

Who are you?
Who, who, who, who?
Who are you?
Who, who, who, who?
Who are you?
Who, who, who, who?
Who are you?
Who, who, who, who?

(chorus)

I know there's a place you walked
Where love falls from the trees
My heart is like a broken cup
I only feel right on my knees

I spit out like a sewer hole
Yet still recieve your kiss
How can I measure up to anyone now
After such a love as this?

Το Ρετιρέ

Λέμε και ξαναλέμε για τις καλοκαιρινές επαναλήψεις της τηλεόρασης και για το πάντα παρόν Ρετιρέ. Αναρωτηθήκατε ποτέ όμως τι πραγματικά γνωρίζετε για αυτή τη σειρά. Σας παραπέμπω στο παρακάτω link, προκειμένου να μάθετε 5 πράματα για τη σειρά που όλοι αγαπάμε να μισούμε - ή μισούμε να αγαπάμε, το ίδιο κάνει στην περίπτωση αυτή.

Αϋπνίες

Για κάποιο περίεργο λόγο δε με παίρνει ο ύπνος σήμερα. Ψάχνοντας λοιπόν κάτι δροσερό να ακούσω για να περάσει η ώρα ξέθαψα από τη συλλογή μου κάποια παλιά latin jazz τραγούδια. Με τα πολλά κατέληξα να ακούω Tito Puente.

Ο κυριούλης αυτός είναι ίσως η πιο γνωστή μορφή του είδους. Στο ευρύ κοινό έγινε πολύ γνωστός μέσω των covers του Carlos Santana στο πασίγνωστο πλέον Oye Como Va. Στο ενεργητικό του έχει 100 ηχογραφημένα album, 5 βραβεία Grammy, εμφανίσεις σε 2 ταινίες και συμμετοχές σε πολλέ και διαφορετικά μουσικά σχήματα. Είναι γνωστός ως o "Βασιλιάς του Mambo" ή απλά ως "El Rey" ενώ σήμα κατατεθέν του είναι αυτό το "γούρλωμα" των ματιών του την ώρα που παίζει κάποιο σόλο. Κυρίως παίζει τύμπανα, αλλά μεταξύ άλλων παίζει πιάνο και βιμπράφωνο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι μετά θάνατον βραβεύτηκε με το πρώτο Latin Grammy Award για την καλύτερη Traditional Tropical Performance για το κομμάτι Mambo Birdland.



Δεν ξέρω τι άλλο να πω γι'αυτό τον μουσικό, οπότε θα σταματήσω εδώ.

Όπως πλέον έχετε καταλάβει έχω αυτό το πρόβλημα με το να κάνω upload τα κομμάτια που θέλω οπότε απλά θα πω ότι το album που εν καιρώ θα ανεβάσω είναι μια ζωντανή ηχογράφηση από το Jazz Festival του Monterey το 1977.

Hope you like it!!

Υ.Γ.: Τελικά, στις 4 το πρωί η σύνδεση μου είναι πιο σταθερή. Το upload πέτυχε!

Τυχερός μέσα στην ατυχία μου

Όπως λέει και το τραγούδι των Nickelback "something's gotta go wrong, cause I'm feeling way too damn good". Αυτό ταιριάζει πολύ καλά στη διάθεση μου αυτή τη στιγμή. Πέρασα μία ξεκούραστη μέρα στο σπίτι, ακούγοντας μουσική, κάνοντας πλάνα για τις επικοίμενες διακοπές μου στο Μοναστηράκι της Ναυπάκτου και όλα κυλούσαν πολύ όμορφα (με εξαίρεση την εγκατάληψη του Massa ένα γύρο πριν την καρό σημαία και την σχετικά άσχημη εμφάνιση του Raikonen, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό να μου χαλάσει και τη μέρα). Επίσης η Εθνική εφήβων είναι η περίφανη πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ξεκινάω λοιπόν τη βόλτα μου πηγαίνοντας να δω στο cinema Ηλέκτρα, την ταινία Σιωπηλός Μάρτυρας (Rear Window) του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Καταπληκτική ταινία. Όντας πολύ ευδιάθετος επιστρέφω στο αμάξι, όπου με έκπληξη παρατηρώ πως κάποιος καλός άνθρωπος το έχει ανοίξει για να "δανιστεί" το ραδιο/cd μου. Το τυχερό στην όλη υπόθεση είναι ότι δεν πήρε και το ίδιο το αυτοκίνητο με την ευκαιρία. Αν μη τι άλλο κάτι είναι και αυτό!

Μεταξύ άλλων στενοχωριέμαι και για το cd που είχα μέσα στο cd player. Ήταν μια συλλογή της Blue Note (μια από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές στο χώρο της Jazz) mixαρισμένη από τον Dj Maestro. Μια μικρή γεύση της απώλειας μου μπορείτε να έχετε παρακολουθόντας το παρακάτω video.

Επιστροφή για λίγο

Το τέλος του 2ου μέρους των διακοπών έφτασε στο τέλος του. Όσο έλειπα ήμουν στο Λαγονίση και στην όμορφη Πρέβεζα. Στο ένα μέρος πέρασα καλύτερα από το άλλο! Καλό φαγητό, πολύ αλκόολ και καλή παρέα! Τα 5 παραπανίσια κιλά που με συνοδεύουν αποτελούν απόδειξη της καλοπέρασης και των καταχρήσεων. Τι να γίνει. Ελπίζω μόνο να ισχύει ο μύθος της σεξουαλικής κοιλίτσας και να μην είναι απλά ακόμα ένας αστικός μύθος.

Ένα μικρό δείγμα του πώς πέρασα:

Λαγονισσιώτικο γαλακτομπούρεκο σπέσιαλ














Και το χαμόγελο ευχαρίστησης που ακολουθεί την κατανάλωση του














Μπάρμπεκιου κάτω από τον Πρεβεζάνικο ουρανό














Λεπτομέρειες για το road trip προς Πρέβεζα θα προσπαθήσω να αναρτήσω πριν ξαναφύγω. Επίσης για να μην ξεχνόμαστε, χρωστάω ακόμα το ραπόρτο για το 3ήμερο στο Κιλκίς (κι εκεί έπεσε πολύ φαί).

Και ένα δυο τραγουδάκια καθώς το net μου μου κάνει νάζια και για κάποιο μυστήριο λόγο με πετάει έξω στο 90 κάτι τα εκατό του upload του playlist που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.





Σκέφτομαι σοβαρά να ξεπατηκώσω τις φιγούρες του τύπου στο τελευταίο clipακι. Επόμενος σταθμός: Ναύπακτος. Θα κάνω πάταγο με αυτές τις κινήσεις, είμαι σίγουρος!

Hope you like it!

After hours

Είχα ένα κάρο λόγους για να γκρινιάξω σήμερα. Δυο κάρα για να μην το κάνω. Είμαι όμως φύση γκρινιάρης και η κακοκεφιά που με διέκρινε σήμερα ήταν έντονη. Και πάνω που ήμουν έτοιμος να να γράψω κάτι ψυχαναλυτικό, γκρινιάρικο και παραπονιάρικο, είπα να βάλω ένα ποτό και να ακούσω κατιτίς. Κι ενώ δεν έβρισκα κάποια μουσική που να ταιριάζει με τη διάθεση μου αυτή τη στιγμή, σκέφτηκα να ακούσω κάποιο podcast. Και να σου η σημερινή ηχογραφημένη ραδιοφωνική εκπομπή του pitsirikou!
Δε μπορώ να πω. Όπως πάντα κατάφερε να μου φτιάξει τη διάθεση, έστω και προς στιγμήν. Ακούστε λοιπόν!

Υ.Γ.: Ναι, γύρισα από το 3ήμερο στο Κιλκίς. Εντυπώσεις γι'αυτή την εκδρομή σε άλλο post.

Hope you like it!

After hours

Κάτι πρόχειρο πριν φύγω για τριήμερο. Έχω σκοπό να κάνω σύντομα ένα είδος αφιερώματος σε συγκροτήματα που μας επισκέφθηκαν πρόσφατα ή πρόκειται να το κάνουν. Προς το παρόν ακούστε το παρακάτω.

Female Vocals Pt. 2

Σας παραπέμπω στο προηγούμενο post όπου έχω κάνει edit το link του 2ου μέρους της λίστας αυτής. Ελπίζω μετά από τόσα κύμματα που πέρασε να σας αρέσει.

Hope you like it!

Λίγη Γκρίνια

Σήμερα τίποτα δεν πάει καλά!! Τα νεύρα μου! Το internet για κάποιο περίεργο λόγο δεν δουλεύει σωστά. Είναι πιο αργό και από το replay! Η μετάδοση του ημιτελικού χάλια! "Μαύρισε η οθόνη σε όλη την Ευρώπη." έλεγε ο τίτλος στη τηλεόραση! Το rapidshare μου έκανε νάζια σήμερα με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κάνω uplpoad τη σημερινή λίστα! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά άρχισαν και επισήμως οι φωτιές/εμπρησμοί!

Ας πάω όμως στο θέμα μου. Οκ δε λέω γκρίνια ήταν και το παραπάνω αλλά αυτό που ήθελα να πω είναι το εξής παράπονο. Βλέπω διάφορες τηλεοπτικές σειρές, αμερικάνικες κυρίως, και μου την δίνει πολύ άσχημα που ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ οι ηθοποιοί σε ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ τις σειρές έχουν πράσινα ή μπλε μάτια. Υπάρχουν τύποι με καστανά ή μαύρα μάτια, δε λέω αλλά αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Μου θυμίζουν εκείνο το αστείο που λέει ότι σε κάθε teen movie πρέπει μέσα στο cast να υπάρχει και ένας (και μόνο ένας) μάυρος ηθοποιός ή αλλιώς ο γνωστός και ως token black guy! Ε, έτσι και με τους ηθοποιούς με μη πρασινογάλαζογκριζομελοπορδοροδοκόκκινα μάτια! Είναι οι token brown-eyed actors. Σε μια σειρά μάλιστα, στο Battlestar Galactica, έχω την αίσθηση ότι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες, ο Admiral Adama, ενώ δεν έχει στην πραγματικότητα μπλέ μάτια του έχουν βάλει φακούς επαφής!!

Παραθέτω την παρακάτω εικόνα για να δείτε και να μου πείτε τη γνώμη σας.



Ίσως να μην φαίνονται τα μάτια του τόσο καλά αλλά μου φάνηκε αστεία η εικόνα και την βάζω anyway. (Αυτά τα greekenglish είναι σιχαμερό κατάλειπο της σχολής μου, αλλά 4 χρόνια τώρα έχουν μπει στο πετσί μου.)

Για σήμερα λοιπόν είχα σκοπό να μοιραστώ μαζί σας την περίφημη πλέον λίστα με θέμα διάφορα συγκροτήματα με γυναικεία φωνητικά. Επειδή όμως δεν κατάφερα να κάνω upload την ίδια τη λίστα, θα παραθέσω μερικά likns από το youtube, τα οποία υπό κανονικές συνθήκες 8α αποτελούσαν το υστερόγραφό του προγραμματισμένου post.

Hannah Fury η πρώτη κυρία της παρέας. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πολλά για την κοπέλα. Ένα album της μόνο έχω αλλά μου είναι αρκετό για να πω ότι η φωνή της μου αρέσει πολύ.


Rasputina. Μία παρέα από κυρίες. Είναι ένα τρίο ή quarteto,δεν θυμάμαι, που παίζουν ένα περίεργο μίγμα gothic, dark cabaret και punk μουσικής με κλασσικά όργανα, τσέλο, βιολί, κόντραμπάσσο κτλ. Αποτέλεσμα ένας αρκετά σκοτεινός και βαρύς ήχος. Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσουν όλα κομμάτια τους, αλλά σίγουρα το παρακάτω είναι από τα καλά τους.


Harlequin Jones. Πολύ μου αρέσουν αυτοί οι τύποι. Μαζί με τους Dresden Dolls είναι από τα πιο αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα του είδους που λέγεται dark cabaret (πώς λέμε punk revival? ε, εξίσου "εξωτικό" όνομα). Βέβαια ως όνομα έχει κάποιο νόημα γιατί είναι αρκετά διαφορετικός ο ήχος από τα πιο mainstream ήδη. Anyway, αρκετά με τη φλυαρία μου. Απολαύστε:


Για το τέλος σας έχω μια άλλη παρέα κυριών, o Θεός να τις κάνει! Lunachicks λέγονται οι κοπέλες μας. Στην όψη είναι ένα περίεργο αμάγαλμα zombie, drag queen και της πρώτης ξαδέλφης του Marylin Manson. Αλλά ως υπεράνω άνθρωποι που είμαστε (ναι, λέμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα, πως νομίζεται πηγαίνει 2:35 κι εγώ είμαι ακόμα εδώ?) δεν μένουμε στην εμφάνιση και επικεντρώνουμε την προσοχή μας στη μουσική. Απλή punk rock μουσικούλα, με μια δόση καφρίλας. Παρακάτω βάζω ένα συμπαθητικό τραγουδάκι τους αλλά για μια καλύτερη γεύση ψάξτε το "Edgar" και το "Luxury Problem".


Αυτά από μένα για σήμερα. Ελπίζω να καταφέρω σύντομα να ανεβάσω τη λίστα πού θέλω και να μην καταφεύγω άλλο σε posts της στιγμής (υποκατάστατα ή αλλιώς η 5η δύναμη κατά το μοντέλο των 5 δυνάμεων του Porter !?!?!).

Hope you like it!!

PS: Μόλις συνειδητοποίησα ότι το video των Rasputina που έχω βάλει παραπάνω είναι στην ουσία μονταρισμένο το Blue Orchid από το Get Behind Me Satan των White Stripes!